Vandaag is het #worlddisabilityday. Een dag die in het leven geroepen werd om mensen met een beperking te vieren. Om de discussie rond mensenrechten en gelijke kansen voor ‘mensen met een etiketje’ op de agenda te houden. Om te sensibiliseren. Om dat ‘anders zijn’ eens anders te bekijken… ook op die 364 andere dagen.
De overheid ziet een uitzondering op de regel. De maatschappij een vreemde eend. De man met de pet ziet een show ver van zijn bed. De vrouw aan de haard veel zorgen om. De moeder ziet verdriet. En sommigen zien je zelfs helemaal niet.
Je vrienden zien een lieve speelkameraad. Jouw juf een getalenteerde letterfanaat. Je ondersteuner ziet een speelse maar harde werker. Andere zorgouders zien een prachtig kind. Zo ééntje dat meteen de weg naar je hart vindt.
Je bent zoveel meer wél dan wat je niet bent. Je bent slim, grappig en fijngevoelig. Soms een beetje gek en zelden tot last. Geen hokje dat om je past.
Ik kan zo gerust nog even doorgaan (eigen kind schoon kind, weetwel), maar Ik merk vooral dat iedereen vanuit zijn eigen rol ziet wat ‘hoort’ gezien te worden. En dat dat gezichtsveld gerust wat ruimer kan en mag.
Daarom trek ik vandaag wat harder mee aan de kar. En vraag ik om bewust stil te staan en verder te kijken dan het stigma groot is. Want wees nu eens heel eerlijk, door welke bril kijk jij eigenlijk naar mensen met een beperking?
Zou je diezelfde bril ook opzetten als er geen beperking was? En wat als het jou morgen zelf overkomt? Hoe word jij dan graag gezien?
See the able, not the label
door Sarah van @vanhokjesnaarhartjes
