Zorgouder?

Wij staan er zelf niet altijd bij stil. Maar weet de doorsnee mens eigenlijk wel wat dat juist is, een zorgouder? Willen we onze boodschap makkelijker maken om te delen dan moeten we misschien gewoon écht eens uitleggen wat dat zorgouderschap nu precies inhoudt. Veel mensen weten dat immers (nog) niet. 

Dus, in een halve zin of toch niet zo heel veel langer…
Wat is een zorgouder?

Een zorgouder staat altijd “aan”, leeft op een soort adrenaline, en weet dat ze elk moment moet kunnen ingrijpen… dat elk vreugdevol moment plots kan omslaan naar paniek, ambulance en spoed… Een zorgouder cijfert zichzelf weg en plaatst alles in het teken van zijn/haar kind(eren)…

@vzw.voor.william

Ik vind het zoveel. Blij zijn met hele kleine sprongetjes vooruit bijvoorbeeld. Ook het levend verlies want onze kinderen kunnen ook zoveel nog niet/nooit, welk team er ook soms achter staat. Onze kinderen hebben een team nodig, alleen lukt het niet zo goed. Om aan een team te geraken moet er nogal wat gestreden worden. Ik vind het ook vooral veel ballen in de lucht te houden en als andere balletjes lekker wat stuiteren als je het eens laat vallen dan zijn net die ene glazen balletjes, onze zorgenkindjes… Ja die kan je niet laten vallen. Je staat daarom altijd in de aan modus. Wij moeten ook meer gaan verdedigen en hun gedrag vraagt al om meer uitleg. Wij piekeren ook meer dan andere ouders, daar ben ik zeker van. Want dat opgroeien loopt wat stroef en wat dan met hun toekomst, zelfredzaamheid, zelfstandigheid, plaats op de arbeidsmarkt enz. Maar ik vind het ook wel iets schoon dat zorgmoederen, want wij kunnen door de ogen van onze ‘special ones’ naar de wereld kijken, vaak met oog voor detail, gewoon anders zeg maar.

@mama_schrijft_te_veel

Ik las ooit bij iemand dat ze haar kindje omschreef als ‘her greatest joy and sorrow’. Voor mij is Emile mijn allergrootste geluk, maar altijd met een randje verdriet. Verdriet om hoe anders ons leven is dan ik me had voorgesteld, om wie hij had kunnen zijn, om wat we moeten missen (de meest banale dingen doen nog het meeste pijn), mijlpalen die we (nog) niet halen, om de confrontatie met het gemak waarop het er bij ‘de gewone gezinnen’ aan toe gaat, het plezier dat daar vanaf lijkt te spatten, de extra moeite die werkelijk alles ons kost, de ongerustheid, de zorgen om en de zorgen voor, het te zichtbaar zijn maar bij momenten ons ook helemaal niet gezien voelen, ons uitgesloten voelen, betrokken willen worden maar soms ook helemaal niet en ons terugtrekken in onze veilige cocon want het is een heel kwetsbaar leven met zichtbaar verdriet… verdriet dat er niet altijd lijkt te mogen zijn… een levenslang liefdesverdriet ofzo… “wanneer gaat ze zich daar nu over zetten?” En dat randje kan bij momenten verdomme scherp zijn. Maar er is ook enorm veel liefde en dankbaarheid voor het geweldige kind dat ik heb gekregen. Mijn gelukbrengertje. Ze leren ons wat echt telt. En in dat opzicht noemen we hem vaak ons cadeautje. Alle schone mensen die hem en ook ons helpen, iedereen die hem zo graag ziet… dat warme bad vol bruistabletten/ballen. Dat hadden we zonder Emile niet eens opgemerkt. ❤️

@sofievd

Ouder zijn, zoals elke andere ouder. Maar dan met meer kopzorgen, meer ziekenhuisbezoeken, meer therapieën, meer financiële last, meer verdriet. Maar ooooo zo mooie liefde. Zorgouder worden is het ontdekken van een nieuwe wereld.

@noethroughmyeyes

De liefde voor je kind voelen groeien, recht evenredig met de hoeveelheid zorgen ♥️

@mamamaaltwee

Uit het vliegtuig stappen en ontdekken dat je in Holland bent geland ipv Italië. Alle zorgvuldig bestudeerde reisbrochures en de inhoud van je koffer zijn onbruikbaar. Verwachtingen bijstellen en aanpassen maar tegelijkertijd beseffen dat Holland met zijn boerenlandweggetjes met wildroosters en de nodige obstakels damn mooi is.

@mammavanjoas

Toen deze community me werd aangeraden vroeg ik me dat ergens ook wel af… Wat is een zorgouder… Zijn wij wel zorgouder? Uiteindelijk wel zo blijkt, het gaat ruim hé.

@cindybaeyens

Ik zag eens twee vuurwantsen in de tuin die op een borduur wouden kruipen. Ze hingen aan elkaar, vielen, duwden elkaar er terug op, vielen, er terug op… Het ging een hele tijd zo verder. En plots stonden ze samen op de top van hun uitdaging. Een beetje verder lag er een andere in het verschiet. Het symboliseert voor mij wat zorgouderschap is. Elkaar vasthouden, er zijn op ieder moeilijk moment. Soms vallen, vloeken en met veel verdriet. Maar elkaar niet loslaten. Steeds ‘klaar’ voor nieuwe uitdagingen. 🐞

@silkebern

Wanneer pijn een even groot deel van je leven wordt als ademen… wanneer het pijn doet om te ademen maar we dankbaar zijn voor elke adem die we samen nemen. ❤️‍🩹

@soof_momof3

Geef een reactie