Ik ben een beetje mijn evenwicht kwijt de laatste weken. Ik heb misschien té veel uit die krappe (?) zomervakantie willen halen. Té veel kasten willen uitrommelen. De intentie was nochtans goed: nu er wat ademruimte kwam op medisch vlak en we niet om de haverklap onverwacht in het ziekenhuis belandden leek het een goed plan om alles eens op orde te zetten, vóór het schooljaar en nieuwe beestjes ons opnieuw de dagen zouden dicteren.
En er werd gerommeld. Veel gerommeld. En dat doet deugd. Opruimen. Jaren stilstand in beweging trekken. Maar dat vraagt ook energie. Energie die ik, eerlijk, nog niet op overschot had. En zo gebeurde…
Het nieuwe schooljaar bood zich aan, en ik had amper de tijd gehad (genomen?) om me voor te bereiden. Voor te bereiden op mijn eigen schooljaar, ik had niet eens het opgeruimde huis in vakantiemodus in me kunnen opnemen.
En hoewel dat huis-op-orde me wel rust in mijn hoofd bracht, mijn lijf was moe, en mijn huishouding liep in het honderd eens de schooldagen zich nestelden in hun routine. En er was opnieuw de reva, de kine, de immuuntherapie, de gebruikelijke september-consultaties, de eerste zieken. Ik was er niet op voorbereid. Ik vind moeilijk evenwicht in mijn weken. Probeer tijd te maken voor mezelf, om mijn hobbies te kunnen doen, maar de zuurstof die ik hier gebruikelijk uit haal, lijkt nu telkens in 1 ademteug verdwenen.
Mezelf tot rust te brengen. Het is een hele opgave. De TGV die elke dag door mijn lijf en huis en leven rijdt tot stilstand te brengen. Stilte-stand.
Ik vergeet gewoon mezelf graag te zien.
Mama is moe.
door Ellen van www.ellenmamavanvier.be
