Vele bruistabletten walsen
samen op en neer door ’t leven,
mits toevoeging van bubbels
durft dat zelfs vuurwerk te geven.
Vriendschap die blijft bloeien
op een stevig fundament,
die uitgroeit tot een haven
waar je drijft en veilig bent.
Een plek waar je mag lachen,
schreeuwen, boos zijn van verdriet,
alwaar men jou in stilte hoort,
begrijpt en zo graag ziet.
Harten vol met liefde,
schoenen vaak gevuld met moed,
al durven we soms twijfelen,
we ploeteren zo goed.
Bruistabletten zijn voor mij
het strafste medicijn,
bedankt om zo te sprankelen,
om hier voor mij te zijn.
Een gedicht op maat door @lizismoreyouaremore
“In het landschap van zorgouderschap heb je ‘zuigtabletten’ en ‘bruistabletten’.
‘Zuigtabletten’, dat zijn de mensen die energie uit je zuigen, die je kracht ontnemen door ongepaste opmerkingen, gebrek aan begrip en empathie, die het zorgouderschap ondermijnen en bommen leggen onder een dik tapijt van weerbaarheid, overgave, dagelijkse zorgen maar ook inzet, moed, … en zoveel meer. Het is prikken op pijnlijke plaatsen, zout in de wonde strooien, pulken aan weefsel dat lijkt te zijn genezen.
Maar (én gelukkig) zijn er ook de ‘bruistabletten’. Zij zijn de personen waarbij je dag en nacht terecht kunt, waarbij gesprekken in alle veiligheid plaatsvinden, waar je open en bloot, met een lach en een traan, kan delen wat je op dat moment wilt delen. Kwetsbaarheid wordt omarmd, eerlijkheid is een zekerheid en de liefde voor elkaar des te meer.”
Eline, schrijft op haar blog Up & down met Arnaud
