Levend verlies, stil verdriet.
Hoe verwerk je iets dat er elke dag weer is? Hoe rouw je om het leven met een beperking? Hoe ga je om met iets wat elke dag zonder te verwittigen kan toeslaan?
Botsen op de grenzen van wat niet kan of nooit zal zijn, dat wordt een mens echt niet zomaar gewoon. Zelfs in een zo normaal mogelijk leven kan dat verlies opflakkeren door het verdriet van je partner, het verdriet van je kind. Dat rouwen, dat doe je met het hele gezin.
Als je een dierbaar iemand verliest aan de dood, dan kom je in een rouwproces terecht, dat is logisch en begrijpt iedereen. Maar je kan ook een stuk van jezelf verliezen aan een beperking, en dat is evenzeer een verlies, een levend verlies.
De luidste stilte die bijna niemand horen kan
De samenleving heeft nog geweldig veel moeite om dat te zien en nét dat maakt het soms zo eenzaam. Begrip krijgen op moeilijke momenten ipv onbegrip, is het verschil tussen een geïnformeerde en niet geïnformeerde samenleving. Je kan je nu eenmaal beter aanpassen als er een omgeving is die begrijpt.
Alleen door ervaringen te delen, erover te schrijven en praten kan deze kloof van onwetendheid en onbegrip misschien beetje bij beetje gedicht worden. Fluisteren jullie anders gewoon even mee om die luide stilte oorverdovend te maken, zodat iedereen ze op zijn minst horen kan?
