Neen, zwijgen is niet altijd goud.
Een vriendin vertelde me eens hoe moeilijk ze het vond om met mij over mijn zoontje zijn beperking te praten. Omdat ze niet wist wat voor zinnigs ze daarover zeggen kon, omdat de angst om iets verkeerd te zeggen groter was dan haar durf en ook omdat ze geen oplossing kon bieden.
Ik heb haar toen gerustgesteld dat luisteren op zich al meer dan genoeg is. Ze vond het fijn dat ik dat bespreekbaar maakte en ik merkte achteraf ook wel verschil. Alleen blijft het verdomd moeilijk wanneer jouw kinderen mét en hun kinderen zonder dat onzichtbaar rugzakje door het leven huppelen. Ik weet dat. Ik besef dat.
Horen, zien en zeggen dat je het ook soms niet weet
Hanne Claeys
Moeilijke gesprekken uit de weg gaan omdat je gewoon niet weet wat te zeggen en denken dat het dan ineens maar beter is om te zwijgen? Don’t. Zeg de volgende keer misschien “Ik weet niet wat ik kan zeggen” en bij uitbreiding graag “maar ik kan wel luisteren”.
Moeilijke momenten zijn soms momentopnames, en soms venijnig zware blokken op een zorgmoederhart. Maar als we voelen dat ze mee gedragen kunnen worden, dan worden ze automatisch en zonder al te veel moeite al een pak lichter.
Ventileren, zonder oordeel gehoord worden, gaat die beperking of die zorg inderdaad niet wegnemen. Het maakt minder eenzaam en geeft (veer)kracht. Denk je daar misschien eens aan, die volgende keer dat je met je mond vol tanden dreigt te staan? Of wanneer je bijvoorbeeld zelf met iets onbespreekbaar in je hoofd (vast)zit?
