Zorgmama zijn, wat is dat eigenlijk? Ik vind het moeilijk om die term te gebruiken alsof ik daarmee iets afdoe aan de liefde voor jou, het geluk dat we hebben met jou, mijn geloof in jou.
Nog moeilijker vind ik te benoemen wat mij tot zorgmama maakt. Heb ik het recht om dat te gebruiken want je stapt, rent, danst. Je praat met een waterval vol mooie en zelfs moeilijke woorden. Je slaat kennis op als het je boeit en je bent opmerkzaam en attent.
En toch.
Het is die onrust diep in jou die je altijd en overal in zijn greep houdt. De kinderpsychiater herhaalde het al meermaals. Onze blauwdruk is veiligheid, die van jou is onveiligheid en vechten.
Elke prikkel heb je gevoeld en gezien. Overal schuilt de mogelijkheid tot gevaar of verlating. Elke wedstrijd is een gevecht om gezien worden en het waard te zijn. Het is geen spel, het is overleven. Alles is chaos en onvoorspelbaar.
Als we je vragen iets te doen, zelfs iets kleins en wederkerend als de tafel dekken, moet je je onwaarschijnlijk inspannen om de juiste dingen in de juiste aantallen op tafel te zetten. Je boekentas inladen, luisteren naar een oefening die wordt uitgelegd en dan ze zelf aanvatten, het zijn allemaal kleine dingen die voor velen zo vanzelfsprekend zijn maar voor jou een zwalpend schip.
Mijn allergrootste wens voor jou of zelfs voor ons gezin is dat je rust mag vinden, een manier om de onrust te herkennen en te kanaliseren zodat je kan bloeien en groeien zoals elk kind. Want talenten die heb je, echt, alleen worden ze de kop ingedrukt door die vreselijke onrust.
Complex trauma is het moeilijke woord dat we hanteren, of PTSS (posttraumatische stressstoornis). En weet je daar is te weinig over bekend, al meen ik te zien en te lezen dat het iets vaker wordt gehanteerd, dat het aan bod komt in podcasts hier en daar maar wijd verspreid, neen dat is het niet.
En ik hoor die mensen graag schreeuwen dat er teveel labeltjes zijn en dat dat allemaal niet nodig is. Ik denk dat het de mensen zijn die nog nooit hebben moeten strijden voor hulp, een dossier, erkenning, een school, een begeleiding, een hobby of begrip. Ik ben dankbaar dat er een label is en ik ben boos omdat het te weinig bekend is. Want er is geen zorg op maat (net als voor vele vele andere).
“Hij is gewoon druk. Breng hem maar bij mij, het zou niet waar zijn. Geef hem gewoon wat meer medicatie. Ja die is wel hevig hé seg amai.” , je wil niet weten wie dat allemaal zegt.
Mama zijn van een kind met extra zorgnoden is een strijd, elke dag want echt waar letterlijk elke dag is balanceren, afwachten en zoeken. Elke dag, dag in dag uit. Echt.
Het drukt een stempel op jouw leven en dat van ons gezin. Dat is niet grof of lelijk om dat te zeggen, het is de eenvoudige waarheid. We doen dingen anders of helemaal niet, we kaderen en proberen voorspelbaar te zijn terwijl we bv op vakantie eens totaal onbezonnen zouden willen zijn en onverwachte dingen zouden willen doen.
We zouden je willen inschrijven voor allerlei kampen en hobby’s, je laten ontdekken zoals elke 10-jarige. Dat zou ik zo vurig voor jou wensen. Maar je hebt eigenlijk altijd dat extra paar ogen nodig, die zachte hand en die stem die stuurt.
Ik vind mezelf oprecht niet de beste mama voor jou. Omdat ik altijd wel ergens een bal laat vallen. Omdat ik je niet kan reguleren zoals jou dat zoveel deugd zou doen. Omdat ik de laatste periode, nu ik zelf even thuis ben om tot rust te komen, zo vaak meega in je onrust dat we samen voor vuurwerk zorgen. Of omdat ik niet de happy clappy cakejes bakkende mama, spelletjesspelende, op uistap-gaande mama ben. Want te vaak zie ik dat als een berg die ik moet beklimmen.
Nu ik zelf rust moet vinden en een veilige plek wil om eigen trauma aan te pakken, is het moeilijk. Ons huis is niet het middelpunt van rust en zal dat ook nooit zijn ook al doen we allemaal kei hard ons best.
Weet je wat me zo verdrietig maakt, waar ik zo mee worstel? Dat vangnet. De helpende handen, luisterende oren, deuren die openstaan, armen die jou (en mij) omWarmen. De afgelopen maanden heb ik geleerd dat weinig mensen begrijpen of mee denken. Dat weinig mensen echt mee willen zorgen zoals dat jou en ons zoveel deugd zou doen. Die village die je nodig hebt, dat is een moeilijke. En dat doet me pijn. Voor mezelf, dat geeft me een heel eenzaam gevoel. Maar nog meer voor jou want ik zou je zo graag warme nesten wensen waar je mag zijn wie je bent.
Dit neerpennen is een grote stap. Ik hoop dat het alle laagjes laat voelen, al is dat zo moeilijk. Nog meer hoop ik dat niet de vermoeidheid klinkt of de littekens van de strijd maar wel de liefde en de warmte, de wens voor jou om gelukkig te zijn. De wens voor ons om zoveel mogelijk een warm gezin te zijn.
Daar doen we alles aan, ondanks al het bovenstaande. Wij dansen samen, zingen mee als niemand luistert, we lachen zo vaak en zoveel om elkaar en we knuffelen en vergeven als de allerbesten.
Geschreven door Sofie, (Adoptie)mama van Lidiya en Tame. Zorgmama. PTSS. Complex trauma. Auteur van Later wil ik mama worden, over haar fertiliteitstraject en schaduwverdriet.
