Naar aanleiding van een podcast over levend verlies, voel ik de drang om weer wat neer te schrijven als een puzzel van gedachten die samenvalt.
Mensen in je omgeving durven er soms niet naar vragen hoe het ‘echt’ met je gaat uit schrik of onwetendheid.
En als het dan toch ter sprake komt, voelen ze vaak de pijn in je verhaal en willen zit dit precies altijd goedmaken door te zalven en goedbedoelde adviezen als ‘ja maar onze kinderen’ of ‘je zou beter naar een psycholoog gaan’ of ‘het zal misschien wel beteren als ze ouder wordt’… neen… dat is het net… de zorgen stoppen nooit, het zal niet beteren als in… het valt op te lossen en het gaat over… dat is nu net het levend verlies. Dus wanneer je zulke dingen zegt, maak je het eigenlijk alleen maar erger.
Ik ben jaren naar een therapeut gegaan, volgde reiki, mindfulness, mediteer, doe aan yoga, kan opladen in de natuur… ik heb heel wat handvaten. Ik kan na al die jaren al redelijk ‘goed’ om met die rollercoaster aan emoties… ook al went het nooit echt.
De zorgen die blijven altijd aanwezig, heel ons leven… op heel veel domeinen zijn de beperkingen voelbaar (werk, brussen, vrijetijd, financieel, wonen, sociaal…). Zijn we door dat verdriet dan ook altijd ongelukkig, neen… echt niet!
“A certain darkness is needed to see the stars”.
Net omdat we heel goed weten hoe kwetsbaar alles is, zijn we ook dankbaar voor het kleine.
Zonder dualiteit heeft iets en niets geen betekenis. Hoe weet je of je gelukkig bent, als je het ongelukkig zijn niet hebt ervaren. Hoe kan je echt genieten als je geen pijn hebt ervaren… Alles bestaat uit dualiteit: angst-liefde, onzekerheid-zekerheid, verdriet-blijdschap, donker-licht… alles heeft twee kanten. En bij levend verlies is het balanceren tussen geluk en verdriet, precies een eenheid geworden.
Niet gelukkig ‘of’ verdrietig maar gelukkig ‘en’ verdrietig.
Geen ‘of’ maar ‘en’…
Geen tegenstellingen, alsof het andere niet goed is.
Het hoort erbij… het is wat het is.
Het enige die we dus kunnen doen is af en toe vertellen wat het met ons doet, zo kunnen anderen begrijpen, zo kunnen anderen even een glimp van onze wereld voelen en net dan ontstaat er begrip / verbinding. Als wij het niet vertellen, kunnen anderen ook niet begrijpen. Daarom my pink lemonade (als copingstrategie / zelfbescherming ;)). Als zorgouders niets vertellen, gaan mensen niet steeds vragen naar die onderste laag met gevoelens. En die onderste laag is een groot deel van het zorgverhaal. Mensen zien vaak enkel de bovenste laag ‘het fysieke zorgen.’
Maar er beweegt dus veel onder het wateroppervlak… en het is vaak een leefwereld die mensen niet kennen… vandaar dat ik het precies als mijn taak zie om onze werelden dichter bij elkaar te brengen, door te vertellen, door awareness te creëren, want enkel zo kunnen we aan normverbreding doen, enkel zo kunnen we naar een inclusievere liefdevolle wereld evolueren, waar iedereen telt en mag zijn zoals die is, waar mensen elkaar steunen, begrijpen en helpen waar kunnen.
Geluk en verdriet gaan hand in hand
door Saar van @mypink_lemonade en @sodainterior
www.mypinklemonade.be
www.soda-interior.be
