Een tijdje geleden was het op. Ik was op, een dikke, moeilijk te ontwarren knoop in maag en hoofd. Het zorgen ging me minder goed af, soms gewoon niet. Er was te weinig geduld en naar mijn aanvoelen te weinig zachtheid.
Woorden zijn dan zo zwaar of grijs dat het moeilijk is ze neer te schrijven of uit te spreken. Ik had het gevoel er alleen voor te staan, wij in ons gezin in een wereld waar het elders zonniger lijkt.
Ik weet dat dat niet zo is, er zijn zoveel zorggezinnen in alle vormen, kleuren, maten en gewichten en elk van die gezinnen worstelt door zoveel onzichtbare grote en kleine obstakels.
In die momenten gezien worden, kan vaak alleen als je zelf “help” durft te zeggen. In mijn geval als ik over de lijn ben gegaan en op de grond lig.
Stap per stap heb ik de zelfzorg weer in handen genomen, zorg voor mezelf om zuurstof te vinden, te praten ook al zijn die woorden zwart, humor te zoeken in situaties die te zwaar zijn.
Stap per stap gaf die zelfzorg me weer zachtheid en klaarde de zorgsituatie weer op, werd ze lichter, zachter, warmer en hoorde ik ons weer lachen.
Wat ik probeer mee te nemen, is om sneller te praten, te delen, mijn hand uit te steken want enkel als je zorgt voor jezelf kan je zorgen voor die ander.
Geschreven door Sofie, (Adoptie)mama van Lidiya en Tame. Zorgmama. PTSS. Complex trauma. Auteur van Later wil ik mama worden, over haar fertiliteitstraject en schaduwverdriet
