Soms zit je opgesloten in een onzichtbare kooi van stereotypen, soms is het moeilijk, maar zeker en vast nooit minder mooi.
Het leven is altijd een beetje moeilijker mét dan zonder beperking. Maar dat betekent zeker niet dat het daarom ook minder mooi is. Integendeel, mijn vermogen tot graag zien en met mededogen naar anderen te kijken is gegroeid op een manier dat ik nooit voor mogelijk had gehouden.
Met vallen en opstaan heb ik voor mezelf aan een sterke, veerkrachtige mentaliteit getimmerd. In een wereld die aanneemt dat het gemakkelijker is om jezelf te verliezen of erger nog, op te geven kan dat alleen maar een zege zijn.
Natuurlijk is het soms moeilijk. Natuurlijk word ik soms gedwongen om onzichtbare barrières onder ogen te zien, maar hey… Mijn kind is het waard om voor te vechten. Want hij verdient evenveel recht op geluk en kansen in het leven.
De beste manier om zoiets te laten slagen, is door de maatschappij binnen te laten in onze wereld en te laten zien wat mededogen is. Wij willen ons niet langer geïsoleerd of opgesloten voelen in een onzichtbare kooi van stereotypen. Wij willen geen medelijden, wij willen niet dat je ons helpt uit schuldgevoel. Dat komt geweldig beledigend en kleinerend over en het maakt ons eigenlijk gewoon heel erg triest.
Mededogen daarentegen -een gevoel van liefde, voortkomend uit een dieper bewustzijn, een oprecht verlangen om anderen te willen helpen- wordt aangedreven door de wens om het lijden van een ander te helpen verlichten. Het slaat een brug tussen gemeenschappen en het laat niemand aan de andere kant staan.
En dát is nu net de plek waar wij willen vertoeven, ‘inbegrepen bij’ en niet ‘gescheiden van’ de rest van de wereld.
Het is dáár.
Bij jou.
Bij hen.
En bij ons.
X
De plek waar wij willen vertoeven.
door Sarah van @vanhokjesnaarhartjes
