Jarenlang heb Ik ze in een hokje geduwd. Getemd, want zo bleef ze veilig en stil en kon ze niemand anders noch mezelf lastigvallen.
Dat ging ook járen goed zo. Die beperking en ik hadden van elkaar bijzonder weinig last. Dat kon ook moeilijk anders, een struisvogel ziet immers ook niet hoe schoon de zon schijnt met zijn kop onder de grond. Allemaal goed en wel, maar zo vergat ik natuurlijk wel bijna te leven.
En toen kwam Victor, het schoonste kleinste mensje erbij. Zijn beperking werd vermoed maar bleek veel meer teweeg te brengen dan ik had gedacht toen ze er effectief bleek te zijn. Ze waren nu met twee, zijn beperking én die van mij.
Stilletjes barstte de mijne uit dat kleine hokje waar ik ze jaren geleden wat verweesd achtergelaten had. Ik wist er even geen blijf mee tot ik besloot om die verdomde lastpost dan maar gewoon in een groter hok onder te brengen, samen met het nieuwe kleinere exemplaar.
Bij elke mijlpaal die anders verliep, bij elke put of bult op ons pad begon echter ook dat grotere hok te rammelen. En ik maar lekker eigenwijs hemel en aarde proberen verzetten om het er zo aangenaam mogelijk te maken. En dat lukte, ons hok werd een huisje. Mooier, groter en iets minder angstaanjagender.
Als je conflicten vermijdt om de vrede te bewaren, dan krijg je oorlog in je hoofd en tast het langzaam alle fundamenten aan. En zo stuikte ons hokje als een kaartenhuis helemaal in elkaar. Ik stond er verlamd bij en kon alleen maar toekijken hoe het puin zich voor mijn ogen als een grote ravage verzamelde.
Het heeft me enkele weken hyperventilatie, zweet en tranen gekost om te kunnen vatten dat wat er uit dat hokje ontsnapt was, eigenlijk mijn hart en ziel bleek te zijn en dat het zó ongemeen fout was geweest om ze al die tijd te proberen temmen.
Sindsdien is mijn wereld en de manier waarop ik naar de toekomst kijk compleet veranderd. Zie ik opnieuw die mooie regenboog en voel ik me krachtiger dan ooit. Ik zou bijna zweren dat ik fier ben op mezelf, inclusief beperking.
Angst maakte plaats voor geloof, in de toekomst, in mezelf, in Victor. Soms durft ze wel nog eens komen piepen, maar een prominente rol krijgt ze van mij niet meer.
Bovenal kwam toch het geloof dat alles uiteindelijk altijd goed komt, zolang je ’t maar niet in een hokje gevangen houdt.
Mijn hokje, jouw hartje
door Sarah van @vanhokjesnaarhartjes
