Soms weet ik niet meer hoe het allemaal moet. Wat de beste manier is. Hoe ik het volhoud.
Soms weet ik niet meer hoe ik alle rollen moet vervullen die ik heb. Hoe ik een goede moeder, vrouw, vriendin, dochter, zus, buurvrouw, leerkracht en collega moet zijn.
Hoe ik naast al die rollen ook nog zorgverlener moet zijn. Verstand moet hebben van PGB, WLZ, ASS, prikkelverwerkingsproblematiek en medicatie. Hoe ik moet weten welke wegen te bewandelen bij een gemeente. Wat een verzekering wil lezen in een aanvraag naar een hulpmiddel of vergoeding.
Hoe ik overleggen met een arts plan tussen alle bedrijven door. Hoe ik zorgplannen moet doornemen en moet voorzien van feedback, aanpassingen doe, onderteken. Hoe ik het onderste uit de kan haal voor hem.
Soms heb ik alles even op een rijtje. Voelt het alsof ik controle heb. En soms voelt het alsof alles door m’n vingers glipt. En dan weet ik het even niet meer.
Hoe ik dat allemaal combineer met mijn oude ik. Die er dolgraag op uit wil, spontane dingen doen, op stap gaan, uit eten, de tijd vergeten, leven.
Dan weet ik even niet meer hoe ik alles moet doen. Hoe ik voldoe aan verwachtingen. Hoe ik die leuke vrouw ben. Hoe ik zorg dat ik mijn vriendinnen niet verlies. Of ik belangstellend genoeg ben, aanwezig genoeg in ál die te vervullen rollen.
Soms voelt het zo alleen. Soms voel ik me gedragen. Soms draag ik. Soms val ik.
Altijd sta ik weer op.
Opstaan. Doorgaan. Volhouden.
Soms hoop ik maar gewoon dat ik altijd blijf onthouden hoe dát moet.
En dan weet ik het even niet meer
door mama Karen, volg @avonturenvanstan op Instagram
