Waar ligt de grens voor Stan? Daar worstelde ik dit jaar mee als vader. Bij mama is de grens kort en duidelijk. Bij mij ligt de grens verder en is hij vaag. Opvoedkundig niet handig. Snap ik.
Misschien omdat je mijn oogappeltje bent? Misschien omdat ik de wereld voor jou al moeilijk en ingewikkeld genoeg vind? Of misschien omdat ik je nog steeds zie als die baby of peuter die je op veel vlakken nog steeds bent?
Jouw vijfde jaar was vast het moeilijkste jaar tot nu toe. Naar een nieuwe groep op het KDC, om de week naar de zaterdagopvang, maar vooral: de thuissituatie werd compleet anders. Een zusje. En dat we je dat allemaal niet konden aankondigen. Want woorden begrijp je nog altijd niet.
We hadden in 2022 minder aandacht voor je. Zaten opeens met z’n vieren aan tafel. Je was niet de enige die lachte. Of huilde. We verschoonden jouw luiers, maar ook die van iemand anders. En donderdag papadag werd opeens een extra dag naar het KDC. Maar man, wat onderging je dat ontzettend knap.
Toch ga ik proberen in 2023 een iets strengere papa voor je te zijn. Je iets meer grenzen te stellen. Je beter op te voeden.
En wees gerust, af en toe knijp ik gewoon nog een oogje dicht hoor. Als je stiekem een ijsje uit de diepvries pakt en met je trotse blik op je tenen richting de trampoline rent. Om vervolgens springend met een slappe lach van dat ijsje te genieten.
Want kon ik het je maar uitleggen, maar is het soms niet net als in de grote mensen wereld? Liefde is grenzeloos.
Waar ligt de grens?
door Marcel, papa van Stan (@avonturenvanstan) en Mint
