Ik ben het.
En een dag als vandaag zou feest moeten zijn. Ik had willen strooien met lieve quotes. Virtuele knuffels de wereld in sturen.
Maar ik voel zoveel verdriet in mijn lijf.
Het is moe van twee lange dagen vol consultaties. Het is moe van het zoveelste gesprek.
Het is moe van zorg-dragen.
Het is de uitgelezen kans voor het levend verlies om opnieuw genadeloos toe te slaan.
Dat stemmetje in mijn hoofd dat als popje ratelt – schreeuwt – in cirkeltjes rondloopt met de handen tegen de oren ‘ik heb dit niet gewild’.
Ik heb dit verdomme niet gewild, dit zorgmoederschap. Het mantelzorger zijn. Ik kreeg die rol toebedeeld, samen met de turbulente geboorte van ons derde kind en onze tweede dochter. We hadden een prinsessennaam in gedachten, door papa uitgekozen en door mama geproefd, gesmaakt en goedgekeurd. Sofia.
Ik heb het niet gewild, maar ik ben het geworden. Daar, die dinsdagavond laat. Ergens tussen dinsdagavond 23u35 en woensdagochtend in de nacht van 28 op 29 januari 2014 kreeg ik de mantel om de schouder gedrapeerd. Mantelmama. Ik besefte het alleen nog niet. Verdriet was zo rauw toen. Het werd geparkeerd.
Nog altijd voel ik het, een koffertje verdriet op de parking. Soms neem ik het mee naar huis. Soms laat ik het in gedachten op de parking van het zoveelste ziekenhuis staan. Soms doe ik het open en voel ik het me overspoelen.
De laatste weken draag ik de koffer met me mee, elke dag. Het is er. Het verdriet zit in mijn lijf. En ik weet of voel nog niet goed wat ik er mee wil doen. Een koffertje levend verlies. Een cadeautje, ge krijgt het er gratis bij wanneer ge een kindje met een rugzakske krijgt. Een ‘package deal’. (Iemand…? Nee?)
Ik heb dit niet gewild, dit zorgmoederschap, het mantelzorger zijn. Maar ik leerde andere kofferdragers kennen.
Moeders die dapper naast hun kindje-met-rugzak lopen, of voortduwen. Moeders die waken, strijden, huilen en vechten. Neen, ik heb dit niet gewild, maar ik kreeg er een warm nest bij.
Dat hoorde ook bij die package deal, blijkbaar
Op dagen als deze, wanneer het levend verlies opnieuw mijn lijf overspoeld, is er naast die mantel van het mantelzorgschap ook een heel erg warm ‘frakske’ in de bijzondere moeders club.
Ik wens het niemand toe, het zorgouderschap.
Maar als je dan toch de rugzak en het kofferke in je handen krijgt geduwd, dan wens ik je even warme vriendschappen toe. Want samen is het fijner dragen.
Find your tribe, love them hard.
Dag van de Mantelzorger – 23 juni 2021
PS. Ik nam (letterlijk!) de koffers én de benen en liep – een weekendje – weg uit dat zorgmoederschap, zo’n dikke tien dagen geleden. Ik deed dat niet alleen, ik had m’n tribe mee. (Of toch een deel.) We hebben gelachen, gegeten, gehuild, gedeeld, gezorgd, gekleid, geheeld.
Merci.
#bruistablettenforlife
Meer weten over ‘levend verlies’?
Check de podcast ‘Weg’ en zoek naar de aflevering over ‘levend verlies’. Ik schreef er eerder ook al een blogbericht over, deze vind je hier.
Want samen is het fijner dragen.
door Ellen van www.ellenmamavanvier.be
