Kan er mij misschien iemand eens heel even uitleggen waar het is misgegaan en hoe het komt dat nog steeds bijna niemand écht moeite doet of durft te vragen waarom?
Inclusie zou een bijzonder mooi wij-verhaal kunnen zijn. En met de juiste visie zelfs helemaal niet onmogelijk. Een verhaal waaruit iedereen iets kan leren. Een verhaal vol verwondering, appreciatie en kracht. Wij zijn zoveel méér dan die beperking. We hebben zoveel te tonen, te vertellen en te bieden, maar dan zou je daar als maatschappij wel op zijn minst voor open moeten kunnen staan. Of beter nog, willen staan.
Vandaag blijven we met z’n allen helaas nogal vastzitten in dat ik-verhaal. Ieder voor zich. Dat is meteen helder. Dat staat niet ter discussie. Simpel toch? Anders zijn maakt in zo’n perfecte wereld geen schijn van kans als men halsstarrig blijft vasthouden aan deze egoïstische, polariserende mindset. But again, who cares?
We zijn een minderheid, ver weg van ieders bed. En het is zo jammer dat dat voor velen pas duidelijk wordt eens het hen zelf treft. Het is vooral pijnlijk dat er voor deze schijnbaar onzichtbare groep sowieso niet wat meer beweegt. Alsof wij letterlijk en figuurlijk geen toegangsrecht tot de maatschappij krijgen omdat er simpelweg geen haan, politieker of mens zónder beperking naar kraaide.
Wij willen maar al te graag uit dat exclusieve hokje breken. Die zogezegde ‘safe space’ die de maatschappij veilig en wel maar muurvast voor ons heeft vastgetimmerd. Als niemand zich ook maar de vraag stelt of dat rigide hokje niet te beklemmend aanvoelt dan blijft het natuurlijk ‘wij’ tegen ‘zij’. Dan laat je mensen op hindernissen stuiten die er in de eerste plaats nooit hoefden te zijn.
Als inclusie een wij-verhaal wil worden, dan gaan we daar samen moeten aan schrijven. Met alle pennen die er te vinden zijn. Kromme pennen, dure pennen, stille pennen, kritische, grappige en ja… uiteraard ook zorgouderpennen!
Schrijf, lees en deel jij dan mee?
Een bijzonder mooi wij-verhaal
door Sarah van @vanhokjesnaarhartjes
